5 ΤΟ ΠΡΩΙ (5H00)

6 το απόγευμα. Πρέπει με το κλειδί να τραβήξω την πόρτα για ν’ ανοίξει. Με τον διακόπτη στ’ αριστερά μου, ο ήλιος γλιστράει μέσα στο σπίτι. Η Λούνα ονειρεύεται, ατάραχη. Η Λούνα ζει στο ίδιο σπίτι. Η Λούνα είναι το σκυλί. Η θέρμανση ανάβει στις 7μ.μ. ακριβώς. Δεν μου αρέσουν οι προγραμματισμένες αγκαλιές. Η θέρμανση σβήνει στις 9μ.μ., τότε που οι ανάγκες φουντώνουν. Στις 10 δεν σκέφτομαι πλέον τίποτα· είναι η ώρα που η Λούνα θέλει να εκφραστεί. Να αποδράσει. Ταράζει τη μελαγχολία μου που αποζητά παράλογες και π α ρ α τ ε τ α μ έ ν ε ς ώρες. Ακούω το ουρλιαχτό μιας αναγκαίας σιωπής. Η πόρτα του δωματίου τρίζει, ένα ρεύμα αέρα. Οι πατούσες της Λούνα στο πάτωμα. 11μ.μ., το μπάνιο είναι κρύο και ο καθρέφτης νοτισμένος. Το κρεβάτι μου είναι                                     πέρα μακριά, πίσω από μαιάνδρους και βουνά. Μεσάνυχτα και τα μάτια μου κόκκινα διαστέλλονται κι άλλο μπροστά στην οθόνη, σ’ αυτό το κορίτσι από το Κιργιστάν με τη μεθυστική φωνή (η Λούνα παρατηρεί μια γάτα). Το ουίσκι μεθάει με τη χροιά της (η Λούνα κλαίει στο παράθυρο). Στραγγίζει την αυθεντικότητά μου (η Λούνα θέλει να τρέξει από πίσω της). Κι εγώ με τα μάτια δακρυσμένα γεμίζω τον τόπο βρεγμένα χαρτομάντηλα. Κάνει κρύο. Ο καναπές πήρε το σχήμα μου κι εγώ το σχήμα του καναπέ. Είναι περασμένη 1. Κι εγώ μαζεύω τον χαμένο χρόνο μιας μέρας χωρίς τελετουργικό. Η Λούνα ονειρεύεται κι αυτό φαίνεται γιατί τρέχει επί τόπου. Λαχανιασμένη μετά από μια μέρα αργή, που έχουμε τόσο χρόνο για να κάνουμε τόσο λίγα. Και πιο πολύ απ’ όλα θέλω πατάτες τηγανητές και κοτόπουλο πανέ. Θα ήθελα κάποιος να το μαντέψει. Χωρίς μαγιονέζα. Στις 2. Είναι όμως 3. Νιώθω πλέον πως μπορώ να χάσω τον χρόνο με τον νόμο. Τη Λούνα, ούτε που τη νοιάζει. Η Λούνα είναι το σκυλί. Τη χαϊδεύω. Ο διακόπτης σβήνει· είναι 5:39 το πρωί.